Shakespeare’in “Julius Caesar” eserindeki Antonius’un tiradı hangi coğrafyada olursa olsun siyasete de ışık tutan bir referans haline gelmiştir.
Hikaye anımsadığım kadarıyla şöyle akar, Brutus Sezar’i öldürmüştür, Sezar’ın “Sen de mi Brutus?” sözünün ardından Brutus konuşmasını yapar. Romalılar Brutus’u alkışlamaktadırlar. Antonius’un Brutus’un izniyle Sezar’ın cenazesinin başında Romalılara seslenişi olayların akışını değiştirir ve halk övdüğü Brutus’e karşı ayaklanır.
Aşağıda Shakespeare’in “Julius Caesar” eserindeki Antonius’un ünlü tiradını paylaşıyorum. Okurken günümüz dünya siyaset sahnesinden ( yahut iş dünyasından ) referanslarınızı kendinize göre belirleyip güncelliğini test edebilirsiniz.
Keyifli okumalar, K
“Ben buraya Sezar’ı gömmeye geldim, övmeye değil”
Dostlar, Romalılar, Yurttaşlar, dinleyin; ben Sezar’ı gömmeğe geldim, övmeye değil. insanın ettiği kötülük yaşar ardından, iyilikleriyse toprağa girer kemikleriyle. bırakın, öyle olsun Sezar için de. soylu Brutus muhteris dedi Sezar için: öyle idiyse, ağır bir suç bu, ve Sezar bütün ağırlığıyla ödedi suçunu. burada Brutus ve ötekilerinin izniyle (çünkü Brutus şerefli bir insandır, ötekiler de öyle, hep şerefli insanlardır) konuşmaya geldim caesar’ın cenazesinde. dostumdu; vefalı ve dürüsttü bana karsı; ama Brutus muhterisdi diyor: brutus şerefli bir insandır. Sezar nice esirler getirdi Roma’ya, fidyeleriyle devlet hazineleri doldu: bundan ötürü mü muhteris göründü caesar? fakirler ağlayınca gözleri yaşarırdı; bir muhteris daha katı yürekli olsa gerek, ama Brutus muhterisdi diyor, Brutus’sa şerefli bir insandır. geçen bayram hepiniz gördünüz, krallık tacını üç kez sundum ona, üçünde de almadı. ihtiras denir mi buna? ama Brutus muhterisdi, diyor; Brutus’sa şerefli bir insandır, şüphesiz. ben Brutus’a karşı konuşmuyorum, hayır; bildiğim kadarını söylüyorum yalnız. hep sevdiniz onu bir zamanlar, boşuna da değildi, elbet sevginiz; sonra ne oldu da yanmıyorsunuz ölümüne? ey düşünce, yırtıcı hayvanlar arasına kaçmışsın; insanlar yitirmiş akıllarını. bağışlayın beni; yüreğim şurada şimdi, Sezar’ın tabutunda: konuşamam dönünceye kadar bana.